Темата на односот спрема ментално хендикепирано дете се среќава во повеќе дела од опусот на нобеловецот Кензабуро Ое, почнувајќи од неговиот најважен роман Нешто лично, објавен само една година по раѓањето на неговиот хендикепиран син. Од почетокот па до крајот на оваа крајно интимна, потресна и мачна приказна, протагонистот Птица е соочен со „агонијата од страдања“. Во тие околности, Птица сонува за еден вид бегство од „кафезот на семејството“, при што постојано копнее да отпатува во Африка, чии карти насекаде ги влечка со себе. Под лупата на нарацијата се ставени токму проникнувањата во тегобните расположенија на Птица, кој едновремено го чувствува бремето од измешани чувства на срам, страв, сомнежи, себеизмама, себеизмачување, себеобвинување.
Но и покрај макотрпната, напати апсурдна „внатрешна борба“ на протагонистот Птица, романот на Ое не завршува со ескапизам или нихилизам, туку со еден вид стоицистичко соочување со страдањето и верба во можноста во секоја егзистенција да се пронајде смисла.